05 Αυγ Η Ελαφίνα και το Τέρας
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μακρινή χώρα, σ’ ένα απομονωμένο δάσος ζούσε μια όμορφη ελαφίνα ευτυχισμένη ανάμεσα στους ομοίους της.
Της άρεσε να πηγαίνει περίπατο, μακριά από την αγέλη της και να τρώει φύλλα και φλούδες ιτιάς και καστανιάς. Η αρχηγός της ομάδας της την μάλωνε διότι δεν ήταν αρκετά προσεκτική και φρόνιμη. Ο άνθρωπος ήταν, ανάμεσα στον λύκο, την αλεπού και την αγριόγατα ο χειρότερος τους εχθρός. Κυνηγούσε την φυλή των ελαφοειδών από αμνημονεύτων χρόνων.
Μια μέρα, ενώ περιδιάβαινε στο δάσος, συνάντησε μια πανέμορφη πεταλούδα να ερωτοτροπεί με τα ευωδιαστά λουλούδια. Γοητεύτηκε τόσο από τα χρώματα των φτερών της που την ακολούθησε από λουλούδι σε λουλούδι ως τις παρυφές του δάσους, περιοχή απαγορευμένη για τη φυλή της.
Ξαφνικά ακούγεται ένας ξερός κρότος από κλαδιά που σπάνε. Στρέφει το κεφάλι και βρίσκεται απέναντι σ’ ένα άγνωστο ζώο. Στεκόταν όρθιο στα πισινά του πόδια. Το τρίχωμα του ήταν τόσο παράξενο, είχε τόσο το χρώμα του ήλιου όσο και του ουρανού. Έμεινε άγαλμα απ’ την τρομάρα της! Το τέρας κρατούσε ανάμεσα στα μπροστινά του πόδια ένα τεράστιο μαύρο μάτι, που λαμπύριζε στον ήλιο.
Please don’t move! You look so…great! I won’t hurt you. I just want to take a snapshot of you…
Απροσδόκητα , απ’ το γιγάντιο μάτι του ζώου, ακούγεται ένα κλικ, ένας ήχος τόσο απαλός αλλά συνάμα τελείως άγνωστος που την κατατρόμαξε και το’ βαλε στα πόδια! Η καρδιά της χοροπηδάει ξέφρενα στο στήθος της απ’ την αγωνία της. Καλπάζει…καλπάζει, διασχίζει ξέφωτα και συστοιχίες δέντρων ώσπου σταματά για να πάρει ανάσα.
I just wanted to have a memory of your beauty…
Αποφάσισε να κρατήσει μυστική αυτή τη συνάντηση διότι θα της έλεγαν σίγουρα ότι βρέθηκε στην απαγορευμένη περιοχή!
Μερικές μέρες αργότερα, ενώ περιπλανιόταν πάλι μόνη της στο δάσος, της ήρθε η αβάσταχτη επιθυμία να ξαναδεί το παράξενο τέρας . Ξαναπήρε λοιπόν το γνωστό μονοπάτι που την οδήγησε στον τόπο της πρόσφατης περιπέτειας της. Με μεγάλη δυσαρέσκεια ανακαλύπτει ότι δεν υπήρχε κανείς! Αποφάσισε να πηγαίνει κάθε μέρα ανελλιπώς, μέχρις ότου συναντήσει πάλι το άγνωστο ζώο.
Αυτή η μέρα έφτασε! Το ζώο ήταν εκεί, ακριβώς μπροστά της. Έτρεμε ολόκληρη. Ήταν όρθιο, τα δύο πόδια στον αέρα και τ’ άλλα δύο στη γη. Το τεράστιο μάτι είχε εξαφανιστεί.
Come my beauty, come! Let me caress your delicate body. Don’t be afraid! I will tell you sweet words. Come my beauty!
Παρατηρούσε το παράξενο πλάσμα. Είδε δύο πράσινα μάτια πλημμυρισμένα τρυφερότητα. Τα ερωτεύτηκε. Πλησίασε δειλά το πλάσμα και άφησε να την χαϊδέψει.
Τι ευτυχία ήταν αυτή! Πόσα πράγματα μπορεί να πει ένα ζευγάρι μάτια. Να μιλήσει για αγάπη, ομορφιά, ποίηση, για περίπλοκα συναισθήματα. Τα αρσενικά της φυλής της δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο να συγκρατούν την προσοχή όσο περισσότερων θηλυκών γίνεται και να δίνουν μάχες για την κατοχή της γαμήλιας περιοχής. Όμως ήταν καιρός πια να γυρίσει πίσω. Του υποσχέθηκε με το βλέμμα ότι θα ξαναρχόταν.
Όταν επέστρεψε, οι δικοί της την μύρισαν από μακριά και της είπαν:
Βρωμάς άνθρωπο από απόσταση. Τι έκανες δυστυχισμένη! Η κατάρα θα πέσει στην φυλή μας. Οι άνθρωποι θα καταφθάσουν. Θα ξεκληρίσουν τη φυλή μας. Φύγε καταραμένη! Φύγε μακριά από δω. Αν μείνεις ανάμεσα μας, χαθήκαμε όλοι!
Η ελαφίνα εγκατέλειψε τους δικούς της κλαίγοντας: Μα τι το κακό έκανα; Το πλάσμα απλώς μου χάιδεψε το τρίχωμα!
Έκλαψε, έκλαψε όλη νύχτα, ώσπου κατάκοπη αποκοιμήθηκε την χαραυγή. Όταν ξύπνησε, ο ηλιακός δίσκος έλαμπε ψηλά στον ουρανό. Πήγε να συναντήσει το πλάσμα. Ήταν ήδη εκεί και την περίμενε:
Come my beauty! Come with me. Come to my home. I’ll love you and protect you!
Να αφήσω το δάσος και πού να πάω; Δεν γνωρίζω τίποτα άλλο στον κόσμο. Έζησα εδώ όλη μου τη ζωή. Αδύνατον! Θα με προστατέψεις λες, μα δεν είσαι παρά ένα αρσενικό! Στη φυλή μας, το αρσενικό είναι το πρώτο που το βάζει στα πόδια όταν μυριστεί κίνδυνο, τρέχει πιο γρήγορα και απ’ το λαγό. Η αρχηγός μας είναι εκείνη που μεριμνά για μας. Οσφραίνεται τον παραμικρό θόρυβο, οσμίζεται την παραμικρή μυρωδιά ενώ εμείς τα θηλυκά και τα μικρά, βόσκουμε ξέγνοιαστα.
Εδώ είμαι ελεύθερη σαν τον άνεμο και τα πουλιά, ελεύθερη να κυνηγάω τις πεταλούδες, ελεύθερη να γεύομαι το άρωμα των λουλουδιών. Αν μ’ αγαπάς, πρέπει να μ’ αφήσεις να ζήσω εδώ!
Έτσι άφησε πίσω της το πλάσμα και από τότε γυροφέρνει μέσα στο δάσος αναζητώντας την χαμένη της αθωότητα!
ΥΣ: Επειδή δεν είναι παρά ένα παραμύθι της ζωής μπορείτε εσείς να επιλέξετε το τέλος που σας ταιριάζει περισσότερο.
Μαρκέλλα Φωτεινού, Μέλος πολιτιστικού τμήματος Αθηναίων Δρομέων